Tam, gdzie zatrzymało się Słońce...

    Właściwie powinnam skończyć nadmorskie wojaże, zanim zabiorę Was w zupełnie inne klimaty...
A skoro nad morze jechaliśmy przez Niemcy, to nic nie stało na przeszkodzie, żeby wracać przez Toruń ;).
Toruń ma wiele wspólnego z Gdańskiem i Bolesławcem (między innymi sporo ceramicznych detali), a na pewno ma wspólną postać Martina Opitza, który spędził tu trochę czasu w czasie wojny trzydziestoletniej, napisał panegiryk na cześć Anny Wazówny oraz poznał Władysława IV i jako jego przyszły sekretarz ruszył do Gdańska (choć idąc tym tropem Gdańsk powinien być na końcu naszej podróży ;).
Ale oczywiście to przede wszystkim miasto Mikołaja Kopernika, astronoma i kanonika, bo ostatnio coraz więcej wątpliwości czy był księdzem, o dość burzliwym na tamte czasy biografii ( i nie mam tu na myśli wyłącznie wątku romansu z gospodynią ), ale przede wszystkim to, że jego "O obrotach ciał niebieskich" zatrzęsło naukowym i watykańskim światem, choć i w starożytności były głosy, iż Ziemia nie stoi w miejscu.

Miasto jak większość dużych aglomeracji, urokliwą ma przede wszystkim starówkę.
Gdy zaparkujecie na ul. Dominikańskiej, widok zapiera dech. Choć to tylko wspomnienie kościoła św. Mikołaja...

Miasto ma dwa rynki. Jeden spokojny z trwającą imprezą dla dzieci. Na drugim zaskoczyły nas tłumy większe niż w Gdańsku, które przyciągnął i zapach goździków i koncert organowy. Zachwyciły nas szyldy, kawiarenki, wystawy i detale. Gotyk i secesja. Nic dziwnego, że cała starówka ma swoją pozycję na liście Unesco, a a miasto przyciąga hasłem "Toruń - gotyk na dotyk". Ceramiczne rzeźby na murach i parapetach. Korzenne pierniki zachęcają w wielu witrynach. Są tu, jak na miasto piernika przystało, nawet lody o piernikowym smaku ;). I Żywe Muzeum Piernika, gdzie można poznać tajniki zrobienia, wykraść recepturę, a potem własnoręcznie w tradycyjnych drewnianych foremkach przyrządzić miejscowy specjał, z czego oczywiście nie omieszkaliśmy skorzystać.
Wieczorem gwar ucicha i miasto nabiera uroku. Przyjemnie jest posiedzieć spokojnie przy filiżance kawy i kuflu piwa. I można też odnaleźć francuskie klimaty ;).
Ale nam zamarzyły się nocne, pocztówkowe zdjęcia Torunia. Na punkt widokowy po drugiej stronie Wisły można dotrzeć łodzią, ale nie po 21-szej godzinie. Poszliśmy pieszo. Most ciągnął się jak spaghetti.
Dobra rada na przyszłość- z połowy mostu widać świetnie i perspektywa jest bardzo ciekawa, ale ja uparłam się, żeby dojść na miejsce. A na miejscu - punkt widokowy w remoncie, resztę uprzykrzały komary w kosmicznej ilości ;). Kilka ujęć i wracaliśmy szybkim marszem, który przypłaciłam pęcherzami na stopach, za to widok świetlików wynagrodził wszystko - nie pamiętam kiedy ostatnio widziałam robaczki świętojańskie ;).