Gdańska hanza

    Po opuszczeniu Pomorza Zachodniego nadszedł czas na Gdańsk.
Hanzeatycki Gdańsk to dla mnie przede wszystkim zachwycająca starówka. Zawsze pełna turystów.
I wcale im się nie dziwię ;).

Tym razem nie było inaczej, ale ich przekrój był zdumiewający: wśród wielu obcokrajowców, krajan, artystów, dojrzałam i mieszczan z ubiegłych wieków i nawet Myszkę Mini, która pewnie wyrwała się na urlop z Disneylandu ;). Ale i tak największe zdumienie wśród turystów budził nasz kot w torbie przełożonej przez ramię ;). 

Rynek to feria barw kamieniczek i kunszt detali. 

Szept gotyku i krzyk manieryzmu. 

Podróż w czasie i racjonalne stąpanie po ziemi. 

Alchemia kamienia filozoficznego i złoto zamknięte w Goldwasser. 

Kamienice pełne duchów i biblioteki pełne woluminów. 

Kościoły nawołujące do skruchy i muzea karmiące duszę od zaraz. 

Antykwariaty kuszące przedmiotami, pieszczonymi rękami tych, których już wśród nas nie ma. 

I radość życia wolnego miasta. 

Poczujcie to sami ;).   

Spacer zaczynamy przez łuk triumfalny Złotej Bramy Drogą Królewską do Neptuna i Żurawia w pełnym słońcu. Potem skręt w Mariacką, zwaną przeze mnie "Bursztynową Uliczką" na miarę Złotej w Pradze, a nawet piękniejszej, gdzie szpaler rzygaczy ma oko na wystawione gabloty. Bursztynowe cuda połyskujące pod czujnymi oczyma gargulców mają zdecydowanie więcej uroku i jednocześnie średniowiecznej grozy. I chłód w Kościele Mariackim,  taki sam od przeszło sześciu stuleci...ale tam zabiorę Was niedługo ;).