Sambucus nigra czyli ciemność widzę

 
    Czarny bez już dojrzał. Prawie się spóźniłam. Dopadłam ostatnie 3 krzaki i dodatkowo jeden w drodze do pracy, ale żeby nie być chytrą (wiadomo, chytry traci razy dwa ;), jeden pełen krzak pozostawiłam ptakom na zimową porę :). A bzem będę raczyć grypową jesienią moje dzieci, a co. Wiem że już spory zapas z kwiatów mam (było o nich tu).
Ale apteki natury nigdy dość. Padło na bzową czarną odsłonę. Zrywany w słoneczny jeszcze i kalendarzowo letni dzionek, pieszczotliwie układany na wiklinie.
Spaczenie z wykładów z żywienia nie pozwala mi dodawać żadnych sztucznych żelowników (margaryna też jest na liście rzeczy niesmacznych i zakazanych ;). Za to przypomina o naturalnych truciznach ( cóż za fascynacja, że nawet ziemniak może swoją solaniną zabić, a przynajmniej nieźle zatruć ;), a te zielone bzowe kulki zawierają glikozyd cyjanogenny (sambunigrynę) ,więc zbieramy dojrzałe, mocno czarne ;) i pod żadnym pozorem nie jedzcie zielonych, bo w takim wypadku nawet podkowa na szczęście nie pomoże ;).

I miałam naprawdę świetne przepisy, ale jak to mówią "diabeł nakrył ogonem", trzykrotne obszukanie nie zdało egzaminu, więc powstała radosna wariacja 3 w 1 :).

a więc :
1 kg bzu
0,5 kg jabłek (najlepiej kwaśnych)
1 kg cukru
0,5 litra wody

Do garnka wlałam 2 szklanki wody, wsypałam cukier, gdy syrop się zagotował wrzuciłam odszypułkowany, umyty i osuszony czarny bez oraz pokrojone w drobną kosteczkę jabłka (mogą być ze skórką, zawierają pektyny i to one pozwolą się potem lepiej zagęścić ) i gotowałam na maleńkim ogniu przez 30 minut. Zdjęty po tym czasie garnek zostawiłam na noc. Drugiego dnia tylko zagotowałam, przecedziłam sok, owoce przetarłam przez sitko i jest galaretka, a to co zostało wrzuciłam do podduszonych gruszek nashi, których wiadro dostałam i dżemik jak znalazł. I wszystkie przetwory ciut pasteryzuję, bo zaufania do weków i mnie samej mi brak ;).  

To byłby pierwszy kilogram, a że krzaków bzu oskubałam cztery, dziś wariacji ciąg dalszy, oprócz soku naleweczka ;). A jak się rozochocę, to może ten zostawiony dla ptaszków też oskubię, ale głóg i dziką różę już im podaruję ;).

I jeszcze nigdy bez nie smakował mi tak, jak w tym roku :).

Moimi przepisami się nie sugerujcie i ściśle nie trzymajcie, niech będą raczej inspiracją do poszukiwania własnych smaków ;)