Pora do przedszkola

    Dzisiaj post dla wszystkich mniej i bardziej stremowanych debiutem przedszkolnym i szkolnym swoich pociech mam ( o ile jakaś mniej się znajdzie ;).

Z pozytywnych stron na pewno to, że jakbyśmy chciały, nie jesteśmy w stanie pół dnia biegać na kolanach z okrzykiem bojowym Indian (bo by nas sąsiedzi do wariatów zgłosili, a i środek ciężkości odnaleźć potem ciężko). Posiłki regularne i żadnych fast-foodów (nawet dla świętego spokoju trzeci dzień pod rząd naleśników niet ;). A po trzecie regularne pory (i o to w tym też chodzi, wreszcie człowiek obudzi się bez wczorajszego makijażu, który ze zmęczenia jeszcze przez 3 dni będzie całkiem "do twarzy"), nie pójdzie spać w niemnącej bluzce, która z rana od razu na człowieku jest, bez zbędnego czasu na ubieranie :).

Będzie dobrze :)

Na koniec przypomniała mi się taka historyjka. Siedziałam w bardzo już zaawansowanej ciąży w poczekalni u lekarza. Na przeciwko kobieta w nie mniejszej krasie sądząc po obwodzie talii, która dawno już rozpiętością przekroczyła barierę ramion i dorównywała wielorybom. Zaczęła się rozmowa, o dzieciach, tych, co nadejdą i tych, co są. Powiedziała mi, że na drugie dziecko bardzo namawiał ich syn i że dzieci tak szybko (czytaj : za szybko) dorastają. I że musi się teraz tym nacieszyć, jak najdłużej, bo jak syn szedł do pierwszej klasy to przez 2 tygodnie płakała.

Zapytałam, czy coś było w szkole nie tak.

Nie, syn zachwycony, to ona musiała wziąć urlop, żeby go codziennie pakować do szkoły i odprowadzać, a potem czekać z obiadem na opowieści jak wróci.

Zaczęłam dyskretnie, że taka kolej rzeczy, a dzieciom z czasem trzeba pozwolić stopniowo dorosnąć.

Popatrzyła na mnie z wyrzutem i powiedziała "ja to doskonale wiem, jestem szkolnym pedagogiem"...