O współczesnych wróżkach...refleksyjnie

    Czasami spotykam wróżkę. Nie tą z brodawką i szklaną kulą ;). Piękną.
Nie mogę od niej oderwać wzroku.
Zimą chodziła w długim płaszczu w kolorze butelkowej zieleni, futrzanej czapce i mufce, a płatki śniegu wirowały jak szalone.
Jak ilustracja do powieści Tołstoja. Anna Karenina w blond wersji, z długim warkoczem upiętym wokół głowy. W wersji letniej ścięła włosy, ale i tak przyciąga wzrok i emanuje urokiem.
Wieczorem przesiaduje w kawiarni i przy lampce wina odpowie na nie jedno pytanie.
Nie mi, bo ja nie chcę pytać o przyszłość, choć podobno najgorszych rzeczy mówić im nie wolno...etos wróżki?

Jeśli chcesz to między cieniem Mima, który przemierzył świat z Marcelem Marceau, a filarem kolumny, która nie jedno widziała, usiądź na welurowej kanapie i zapytaj....

I choć nie dałam sobie powróżyć ani razu, od niedawna jesteśmy na ty :). Uwielbiam jej opowieści, a ona chyba moje.

- "To czarownice istnieją naprawdę?" - zapytała moja córka,
- "Kochanie, ta pani jest wróżką, czarownicą jestem ja" ;)