Mój przyjaciel lis

   Jeden z piękniejszych obrazów, jakie ostatnio oglądaliśmy. Oniryczny, pełen światła, uroku przyrody i uczuć.

W reżyserii Luca Jacqueta (znanego z filmów dokumentalnych, m.in. Marszu Pingwinów), z niesamowitą pracą włożoną przez operatorów i fotografów (tu wielkie chapeau bas dla Erica Dumage'a i Gerarda Simona) ).
Dla samych obrazów wschodzącego słońca i zmian pór roku warto.
I muzyki, która zlewa się z obrazem w jedną spójną całość.
Przez kilkadziesiąt minut nie mogłam oderwać wzroku od obrazów, bo dialogi, a właściwie w większości monolog, nie jest tu najważniejszy, jest dodatkiem, bez którego film niewiele by tracił.
Dziesięcioletnia dziewczynka i właściciel rudej kity.
I niezwykła przyroda gór Francji, bo ten kraj, to nie tylko zurbanizowany Paryż, ale i rejony, gdzie jak i u nas, dzieci pokonują w drodze do szkoły wiele kilometrów.
"Mój przyjaciel lis" to nie disney'owska bajka z happy endem, a mądra, subtelna opowieść o cierpliwości, przyjaźni i wolności.
O przekraczaniu granic i granicach, których nie należy przekraczać.

 

P.S. Zdjęcia nasze, nie oddają filmowej magii, ale bardzo mi tu pasowały ;).